Het was een paartje. Duidelijk verliefd. Zij laat dat merken door een geluid dat verrassend veel op het balken van een ezel lijkt. Als reactie daarop doet hij een beetje sullig en gaat hij met zijn snavel iets doen wat verrassend veel op het vlooien van apen lijkt. Anyway, je begrijpt waar dit naar toe gaat. Enigszins gegeneerd, maar vooral gefascineerd zie ik hoe die twee nog meer toenadering zoeken en om elkaar heen beginnen te draaien. Erg schattig allemaal.
Totdat de ploert opeens begint te meppen. Met z’n vleugels blijft hij haar ter hoogte van haar hoofd slaan net zolang tot ze zich heeft neer gelegd. Vervolgens probeert hij op haar te klimmen, maar hij is niet de Casanova die hij denkt dat hij is en deze poging mislukt. Ik beeld me in gered te zijn van een genante vertoning totdat zij opeens weer begint te balken. (Heeft ze dan niets geleerd van daarnet?) Dus het spektakel begint opnieuw. Waarom zit ik daar nog? Nou, inmiddels waren er meer mensen komen kijken naar Romeo en Juliet en of ik gewoon even rustig kon blijven zitten en die beestjes vooral niet wilde storen met het gunnen van privacy..In elk geval, Mike Tyson slaat d’r weer neer en doet weer een poging om er op te klimmen. Ik kon een lach niet onderdrukken toen het hem andermaal niet lukte. Miss Submission had inmiddels d’r lesje geleerd en bleef braaf liggen. Dus probeerde hij het weer en, ik inmiddels helemaal vrolijk, uiteindelijk probeerde hij het ook nog voor een vierde en een vijfde keer. En warempel, de laatste keer lukte het. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar a la.
Inmiddels kreeg zij er ook lucht van dat het misschien deze keer toch echt ging lukken en meewerkend als ze is, toonde zij hem en ons allemaal haar opening. Ik maakte me op voor veel vonken en vuurwerk. Casanova weet wonder boven wonder de opening te vinden… en splash. Hij dumpt zijn last (want lust was het zeker niet) en springt er af. Zij blijft nog even liggen, (in de hoop, denk ik) maar het is gebeurt, over and out. Ik hoef je vast niet te vertellen dat er van naspel al helemaal geen sprake was. Het is me volkomen duidelijk waarom vrouwtjes pinguïns ook tuxido's dragen. Om zoiets vernederends te voorkomen zou ik me ook als een man verkleden. Het vreemde is dat ze er zelf om vragen. (Maar nu hoor ik de meerderheid van de mannen denken: Dat doen ze toch altijd?)
Dus maar even een minder beladen onderwerp. Januari. Waar was januari? Het begon hoopvol. Ergens in januari zouden we op de helft van ons verblijf zitten. Dat betekende dat we die hele lange periode die we al hadden gehad, nogmaals voor ons zouden hebben. Maar gevoelsmatig bleek het niet helemaal zo te gaan. Het verraderlijke is: Time sure flies when you’re having fun. En begin januari kwamen Paul en Oda, de ouders van Oscar, langs.
Caesar en Quirine helemaal blij. Het huisje beneden had een magische aantrekkingskracht op ze. Ze waren er niet weg te slaan. Opeens moest ook het hele badritueel daar worden uitgevoerd. Je begrijpt het. De kids waren dolgelukkig met de aanwezigheid van de grootouders.
Voor het bezoek van de ouders van Oscar waren we niet ver buiten Kaapstad gekomen. Vastgehouden door Oscars werkschema hadden we een beetje Winelands en wat seafood 150 km ten oosten van Kaapstad gehad, maar dat was het wel zo’n beetje. Maar het leek ons leuk om met Paul en Oda iets meer te verkennen. Dus voor het eerste uitstapje hadden we een safari in de Karoo (da’s zeg maar het platteland van Afrika) in gedachten. En voor de tweede week besloten we een rondrit van 4 dagen door de Werstern Cape te maken. En nu hebben we een probleem. Want een enkele blik op de omgeving was genoeg om ons te realiseren dat we alles van Zuid Afrika willen zien. Ik ga geen poging doen om dat wat we hebben gezien uitvoerig te beschrijven, want ik beschik niet over woorden die dit landschap recht aandoen. Maar het landschap is ontroerend mooi. En exceptioneel divers. Om de kinderen te sparen wilden we niet langer dan twee uur per dag in de auto zitten. Dus je begrijpt dat een rondrit van 4 dagen geen baanbrekende afstanden bezit. Maar over die kleine afstand hebben we zoveel moois gezien. En er bestaat geen enkele kans dat we veel meer van Zuid-Afrika gaan zien. En dat knaagt een beetje. Dus fantasieën over hoe we hier weer eens terug gaan komen als de kinderen ouder zijn om zeker twee maanden rond te trekken, zijn de dagelijkse praktijk.
We hebben enorm genoten van de aanwezigheid van Paul en Oda. Veel gelachen, gedronken en vooral gepraat. Op betoverend leuke plaatsen met geweldige mensen. Hoogtepunt was Cape Aghulas….. hahaha Ik denk dat het nog veel leuker is geworden dan we van tevoren hadden gedacht dat het zou worden. Maar toen ze vetrokken waren we over de helft van ons verblijf. En op een of andere manier voelden we dat toch net iets meer dan we gedacht hadden. Maar geen tijd om er al te lang bij stil te staan want de volgende visite stond alweer voor de deur. Annelies, Bonnie en Nathalie. Drie vriendinnen van me uit Den Haag.
Met z’n vieren hebben we alles uit Kaapstad gehaald dat erin zat. Toch heel bijzonder om op deze manier een stad te verkennen, een vakantie te vieren en, voor mij, een leven te leiden. Oscar genoot duidelijk van de vrouwelijk aandacht. (Hij doet het altijd zo goed bij m’n vriendinnen.) De kinderen zijn vanaf nu helemaal op de hoogte van het fenomeen shoppen. Caesar is een geweldige adviseur, Quirine een fantastische partner in de misdaad. Nathalie bleef een week, Bonnie ging de tweede week naar haar familie hier in Kaapstad en Annelies trok bij ons in als au pair. Met de kids veel strand en met zn tweeen veel nachtleven gezien. Lang leve Cape Town!!!
En nu zijn we weer met z’n vieren. Heerlijk na al dat gezelschap. Weer even alleen ONS leven. Nog drie en halve week op de tikker en de volgende visite op komst. Hwan, Arianne en Yu-lin. Zo veel zin in! Maar inmiddels hebben we een permanente huisgenoot gekregen. Hij heet Heimwee. Heimwee naar Kaapstad. Oscar en ik hebben allebei last van 'm. Het feit dat we zo snel alweer vertrekken maakt ons een beetje ongedurig. De tweede helft bleek geheel niet zo lang als de eerste. Dat was een enorme vergissing. Dus elk uitzicht proberen we vast te houden, van ieder zonnig moment intens te genieten. (Richard, Els! Hoe gaat het in Toronto? 60 graden temperatuursverschil!!!) De dagelijkse route naar ons huis voelt als een herinnering. Ken je dat? Walgelijk melancholisch word je ervan. Maar nog een mooie tijd voor de boeg de komende weken. We gaan ons daar eerst op richten.Ergens deze week zal ik nog wat extra foto's plaatsen. Tot snel weer!
Kussen,
Os, Dees en de kids
