donderdag 1 maart 2007
The Endless Summer
Van November 2006 tot Maart 2007 verblijven Oscar, Desiree, Caesar en Quirine in Kaapstad, Zuid Afrika. Via deze blog houden we je op de hoogte.
dinsdag 20 februari 2007
Pengu, Pengu!
Gister heb ik iets behoorlijk vrouwonterends gezien. Het was 29 graden, onbewolkt, zoals hier vaak het geval is. De Cape Doctor raasde om het huis dus op naar Boulders Beach, die van de pinguïns. Ondanks dat deze beestjes gewend zijn aan mensen om zich heen, zijn ze toch altijd op hun hoede. Behalve als je vlak bij ze gaat zitten en het dan volhoudt om een tijdje roerloos naar ze te staren. Op een gegeven moment zijn ze aan je gewend en gedragen ze zich dan volledig ontspannen. Zo kon het gebeuren dat ik, een beetje genietend van de zon, helemaal verrukt werd van het feit dat vanuit de groep die zich tot nu toe zeker twee meter bij me vandaan had gehouden, opeens twee waggelend mijn kant op kwamen en op zo’n 50 cm van me vandaan neerstreken.
Het was een paartje. Duidelijk verliefd. Zij laat dat merken door een geluid dat verrassend veel op het balken van een ezel lijkt. Als reactie daarop doet hij een beetje sullig en gaat hij met zijn snavel iets doen wat verrassend veel op het vlooien van apen lijkt. Anyway, je begrijpt waar dit naar toe gaat. Enigszins gegeneerd, maar vooral gefascineerd zie ik hoe die twee nog meer toenadering zoeken en om elkaar heen beginnen te draaien. Erg schattig allemaal.
Totdat de ploert opeens begint te meppen. Met z’n vleugels blijft hij haar ter hoogte van haar hoofd slaan net zolang tot ze zich heeft neer gelegd. Vervolgens probeert hij op haar te klimmen, maar hij is niet de Casanova die hij denkt dat hij is en deze poging mislukt. Ik beeld me in gered te zijn van een genante vertoning totdat zij opeens weer begint te balken. (Heeft ze dan niets geleerd van daarnet?) Dus het spektakel begint opnieuw. Waarom zit ik daar nog? Nou, inmiddels waren er meer mensen komen kijken naar Romeo en Juliet en of ik gewoon even rustig kon blijven zitten en die beestjes vooral niet wilde storen met het gunnen van privacy..
In elk geval, Mike Tyson slaat d’r weer neer en doet weer een poging om er op te klimmen. Ik kon een lach niet onderdrukken toen het hem andermaal niet lukte. Miss Submission had inmiddels d’r lesje geleerd en bleef braaf liggen. Dus probeerde hij het weer en, ik inmiddels helemaal vrolijk, uiteindelijk probeerde hij het ook nog voor een vierde en een vijfde keer. En warempel, de laatste keer lukte het. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar a la.
Inmiddels kreeg zij er ook lucht van dat het misschien deze keer toch echt ging lukken en meewerkend als ze is, toonde zij hem en ons allemaal haar opening. Ik maakte me op voor veel vonken en vuurwerk. Casanova weet wonder boven wonder de opening te vinden… en splash. Hij dumpt zijn last (want lust was het zeker niet) en springt er af. Zij blijft nog even liggen, (in de hoop, denk ik) maar het is gebeurt, over and out. Ik hoef je vast niet te vertellen dat er van naspel al helemaal geen sprake was. Het is me volkomen duidelijk waarom vrouwtjes pinguïns ook tuxido's dragen. Om zoiets vernederends te voorkomen zou ik me ook als een man verkleden. Het vreemde is dat ze er zelf om vragen. (Maar nu hoor ik de meerderheid van de mannen denken: Dat doen ze toch altijd?)
Dus maar even een minder beladen onderwerp. Januari. Waar was januari? Het begon hoopvol. Ergens in januari zouden we op de helft van ons verblijf zitten. Dat betekende dat we die hele lange periode die we al hadden gehad, nogmaals voor ons zouden hebben. Maar gevoelsmatig bleek het niet helemaal zo te gaan. Het verraderlijke is: Time sure flies when you’re having fun. En begin januari kwamen Paul en Oda, de ouders van Oscar, langs.
Caesar en Quirine helemaal blij. Het huisje beneden had een magische aantrekkingskracht op ze. Ze waren er niet weg te slaan. Opeens moest ook het hele badritueel daar worden uitgevoerd. Je begrijpt het. De kids waren dolgelukkig met de aanwezigheid van de grootouders.
Voor het bezoek van de ouders van Oscar waren we niet ver buiten Kaapstad gekomen. Vastgehouden door Oscars werkschema hadden we een beetje Winelands en wat seafood 150 km ten oosten van Kaapstad gehad, maar dat was het wel zo’n beetje. Maar het leek ons leuk om met Paul en Oda iets meer te verkennen. Dus voor het eerste uitstapje hadden we een safari in de Karoo (da’s zeg maar het platteland van Afrika) in gedachten. En voor de tweede week besloten we een rondrit van 4 dagen door de Werstern Cape te maken. En nu hebben we een probleem. Want een enkele blik op de omgeving was genoeg om ons te realiseren dat we alles van Zuid Afrika willen zien. Ik ga geen poging doen om dat wat we hebben gezien uitvoerig te beschrijven, want ik beschik niet over woorden die dit landschap recht aandoen. Maar het landschap is ontroerend mooi. En exceptioneel divers. Om de kinderen te sparen wilden we niet langer dan twee uur per dag in de auto zitten. Dus je begrijpt dat een rondrit van 4 dagen geen baanbrekende afstanden bezit. Maar over die kleine afstand hebben we zoveel moois gezien. En er bestaat geen enkele kans dat we veel meer van Zuid-Afrika gaan zien. En dat knaagt een beetje. Dus fantasieën over hoe we hier weer eens terug gaan komen als de kinderen ouder zijn om zeker twee maanden rond te trekken, zijn de dagelijkse praktijk.
We hebben enorm genoten van de aanwezigheid van Paul en Oda. Veel gelachen, gedronken en vooral gepraat. Op betoverend leuke plaatsen met geweldige mensen. Hoogtepunt was Cape Aghulas….. hahaha Ik denk dat het nog veel leuker is geworden dan we van tevoren hadden gedacht dat het zou worden. Maar toen ze vetrokken waren we over de helft van ons verblijf. En op een of andere manier voelden we dat toch net iets meer dan we gedacht hadden. Maar geen tijd om er al te lang bij stil te staan want de volgende visite stond alweer voor de deur. Annelies, Bonnie en Nathalie. Drie vriendinnen van me uit Den Haag.
Met z’n vieren hebben we alles uit Kaapstad gehaald dat erin zat. Toch heel bijzonder om op deze manier een stad te verkennen, een vakantie te vieren en, voor mij, een leven te leiden. Oscar genoot duidelijk van de vrouwelijk aandacht. (Hij doet het altijd zo goed bij m’n vriendinnen.) De kinderen zijn vanaf nu helemaal op de hoogte van het fenomeen shoppen. Caesar is een geweldige adviseur, Quirine een fantastische partner in de misdaad. Nathalie bleef een week, Bonnie ging de tweede week naar haar familie hier in Kaapstad en Annelies trok bij ons in als au pair. Met de kids veel strand en met zn tweeen veel nachtleven gezien. Lang leve Cape Town!!!
En nu zijn we weer met z’n vieren. Heerlijk na al dat gezelschap. Weer even alleen ONS leven. Nog drie en halve week op de tikker en de volgende visite op komst. Hwan, Arianne en Yu-lin. Zo veel zin in! Maar inmiddels hebben we een permanente huisgenoot gekregen. Hij heet Heimwee. Heimwee naar Kaapstad. Oscar en ik hebben allebei last van 'm. Het feit dat we zo snel alweer vertrekken maakt ons een beetje ongedurig. De tweede helft bleek geheel niet zo lang als de eerste. Dat was een enorme vergissing. Dus elk uitzicht proberen we vast te houden, van ieder zonnig moment intens te genieten. (Richard, Els! Hoe gaat het in Toronto? 60 graden temperatuursverschil!!!) De dagelijkse route naar ons huis voelt als een herinnering. Ken je dat? Walgelijk melancholisch word je ervan. Maar nog een mooie tijd voor de boeg de komende weken. We gaan ons daar eerst op richten.
Ergens deze week zal ik nog wat extra foto's plaatsen. Tot snel weer!
Kussen,
Os, Dees en de kids
Het was een paartje. Duidelijk verliefd. Zij laat dat merken door een geluid dat verrassend veel op het balken van een ezel lijkt. Als reactie daarop doet hij een beetje sullig en gaat hij met zijn snavel iets doen wat verrassend veel op het vlooien van apen lijkt. Anyway, je begrijpt waar dit naar toe gaat. Enigszins gegeneerd, maar vooral gefascineerd zie ik hoe die twee nog meer toenadering zoeken en om elkaar heen beginnen te draaien. Erg schattig allemaal.
Totdat de ploert opeens begint te meppen. Met z’n vleugels blijft hij haar ter hoogte van haar hoofd slaan net zolang tot ze zich heeft neer gelegd. Vervolgens probeert hij op haar te klimmen, maar hij is niet de Casanova die hij denkt dat hij is en deze poging mislukt. Ik beeld me in gered te zijn van een genante vertoning totdat zij opeens weer begint te balken. (Heeft ze dan niets geleerd van daarnet?) Dus het spektakel begint opnieuw. Waarom zit ik daar nog? Nou, inmiddels waren er meer mensen komen kijken naar Romeo en Juliet en of ik gewoon even rustig kon blijven zitten en die beestjes vooral niet wilde storen met het gunnen van privacy..In elk geval, Mike Tyson slaat d’r weer neer en doet weer een poging om er op te klimmen. Ik kon een lach niet onderdrukken toen het hem andermaal niet lukte. Miss Submission had inmiddels d’r lesje geleerd en bleef braaf liggen. Dus probeerde hij het weer en, ik inmiddels helemaal vrolijk, uiteindelijk probeerde hij het ook nog voor een vierde en een vijfde keer. En warempel, de laatste keer lukte het. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar a la.
Inmiddels kreeg zij er ook lucht van dat het misschien deze keer toch echt ging lukken en meewerkend als ze is, toonde zij hem en ons allemaal haar opening. Ik maakte me op voor veel vonken en vuurwerk. Casanova weet wonder boven wonder de opening te vinden… en splash. Hij dumpt zijn last (want lust was het zeker niet) en springt er af. Zij blijft nog even liggen, (in de hoop, denk ik) maar het is gebeurt, over and out. Ik hoef je vast niet te vertellen dat er van naspel al helemaal geen sprake was. Het is me volkomen duidelijk waarom vrouwtjes pinguïns ook tuxido's dragen. Om zoiets vernederends te voorkomen zou ik me ook als een man verkleden. Het vreemde is dat ze er zelf om vragen. (Maar nu hoor ik de meerderheid van de mannen denken: Dat doen ze toch altijd?)
Dus maar even een minder beladen onderwerp. Januari. Waar was januari? Het begon hoopvol. Ergens in januari zouden we op de helft van ons verblijf zitten. Dat betekende dat we die hele lange periode die we al hadden gehad, nogmaals voor ons zouden hebben. Maar gevoelsmatig bleek het niet helemaal zo te gaan. Het verraderlijke is: Time sure flies when you’re having fun. En begin januari kwamen Paul en Oda, de ouders van Oscar, langs.
Caesar en Quirine helemaal blij. Het huisje beneden had een magische aantrekkingskracht op ze. Ze waren er niet weg te slaan. Opeens moest ook het hele badritueel daar worden uitgevoerd. Je begrijpt het. De kids waren dolgelukkig met de aanwezigheid van de grootouders.
Voor het bezoek van de ouders van Oscar waren we niet ver buiten Kaapstad gekomen. Vastgehouden door Oscars werkschema hadden we een beetje Winelands en wat seafood 150 km ten oosten van Kaapstad gehad, maar dat was het wel zo’n beetje. Maar het leek ons leuk om met Paul en Oda iets meer te verkennen. Dus voor het eerste uitstapje hadden we een safari in de Karoo (da’s zeg maar het platteland van Afrika) in gedachten. En voor de tweede week besloten we een rondrit van 4 dagen door de Werstern Cape te maken. En nu hebben we een probleem. Want een enkele blik op de omgeving was genoeg om ons te realiseren dat we alles van Zuid Afrika willen zien. Ik ga geen poging doen om dat wat we hebben gezien uitvoerig te beschrijven, want ik beschik niet over woorden die dit landschap recht aandoen. Maar het landschap is ontroerend mooi. En exceptioneel divers. Om de kinderen te sparen wilden we niet langer dan twee uur per dag in de auto zitten. Dus je begrijpt dat een rondrit van 4 dagen geen baanbrekende afstanden bezit. Maar over die kleine afstand hebben we zoveel moois gezien. En er bestaat geen enkele kans dat we veel meer van Zuid-Afrika gaan zien. En dat knaagt een beetje. Dus fantasieën over hoe we hier weer eens terug gaan komen als de kinderen ouder zijn om zeker twee maanden rond te trekken, zijn de dagelijkse praktijk.
We hebben enorm genoten van de aanwezigheid van Paul en Oda. Veel gelachen, gedronken en vooral gepraat. Op betoverend leuke plaatsen met geweldige mensen. Hoogtepunt was Cape Aghulas….. hahaha Ik denk dat het nog veel leuker is geworden dan we van tevoren hadden gedacht dat het zou worden. Maar toen ze vetrokken waren we over de helft van ons verblijf. En op een of andere manier voelden we dat toch net iets meer dan we gedacht hadden. Maar geen tijd om er al te lang bij stil te staan want de volgende visite stond alweer voor de deur. Annelies, Bonnie en Nathalie. Drie vriendinnen van me uit Den Haag.
Met z’n vieren hebben we alles uit Kaapstad gehaald dat erin zat. Toch heel bijzonder om op deze manier een stad te verkennen, een vakantie te vieren en, voor mij, een leven te leiden. Oscar genoot duidelijk van de vrouwelijk aandacht. (Hij doet het altijd zo goed bij m’n vriendinnen.) De kinderen zijn vanaf nu helemaal op de hoogte van het fenomeen shoppen. Caesar is een geweldige adviseur, Quirine een fantastische partner in de misdaad. Nathalie bleef een week, Bonnie ging de tweede week naar haar familie hier in Kaapstad en Annelies trok bij ons in als au pair. Met de kids veel strand en met zn tweeen veel nachtleven gezien. Lang leve Cape Town!!!
En nu zijn we weer met z’n vieren. Heerlijk na al dat gezelschap. Weer even alleen ONS leven. Nog drie en halve week op de tikker en de volgende visite op komst. Hwan, Arianne en Yu-lin. Zo veel zin in! Maar inmiddels hebben we een permanente huisgenoot gekregen. Hij heet Heimwee. Heimwee naar Kaapstad. Oscar en ik hebben allebei last van 'm. Het feit dat we zo snel alweer vertrekken maakt ons een beetje ongedurig. De tweede helft bleek geheel niet zo lang als de eerste. Dat was een enorme vergissing. Dus elk uitzicht proberen we vast te houden, van ieder zonnig moment intens te genieten. (Richard, Els! Hoe gaat het in Toronto? 60 graden temperatuursverschil!!!) De dagelijkse route naar ons huis voelt als een herinnering. Ken je dat? Walgelijk melancholisch word je ervan. Maar nog een mooie tijd voor de boeg de komende weken. We gaan ons daar eerst op richten.Ergens deze week zal ik nog wat extra foto's plaatsen. Tot snel weer!
Kussen,
Os, Dees en de kids
donderdag 4 januari 2007
January 1st, High in the Sky
1 januari hebben we het jaar geopend met een mooie hike, wat stunt- en vliegwerk en een magnifieke sundowner. Een fotografisch verhaal.
You asked for it...
De exacte vraag was: Dees, wat doe je dan als Oscar zoveel werkt? Het antwoord erop is: HE-LE-MAAL GEK WORDEN!! Maar dat is voor sommigen misschien een net wat te eerlijk antwoord. Waar het op neer komt is dat het me wat tijd heeft gekost om te wennen aan het Afrikaanse ritme. Toen ik hier kwam werd Oscar goed in de greep van het ziekenhuis gehouden en ik vond het lastig om de Nederlandse mindset los te laten. Daar kwam bij dat het rooskleurige "lekker alleen met z'n vieren" niet helemaal overeen kwam met de werkelijkheid. "Met z'n vieren" blijkt het grootste gedeelte van de tijd toch eigenlijk wel "met z'n drieen" te zijn. Je zou denken dat ik daar in Nederland al volledig aan gewend was, maar in een land zonder vriendinnen en vertrouwde kinderopvang betekend dat al snel 24/7 in het gezelschap van je kinderen verkeren.
Dus gesprekken varierend van gameboy (Mam, mag ik? Nee. Mam mag ik? Nee!) tot Hotwheels, van prinsessen tot hondjes en poesjes. Soms is Oscar er bij, maar hoe ongelovelijk het ook klinkt, hij heeft soms ook behoefte aan slaap en ontspanning. En dus blijf ik dag in, dag uit bij de kids. Ik zal niet liegen, de eerste maand was een rare schyzofrene situatie. Aan de ene kant vielen we van de ene extase in de andere: walvissen, softijs in november, het fantastische Kaapstad, aan de andere kant had iedereen serieuze aanpassingsproblemen. Op een gegeven moment vertelde Caesar me met beknepen stem aan het ontbijt; "Mama, ik hoor hier niet thuis, hier zijn mijn vrienden niet". Dan wordt je moederhart toch even gewurgd. Quirine leek weliswaar probleemloos, maar ook zij was af en toe onhandelbaar. Ik denk dat ze haar Nederlandse routine miste. Ik voel(de) me behoorlijk van mn vrijheid beroofd en Oscar had het gevoel dat hij als profider niet kon leveren wat hij beloofd had: Een geweldige tijd voor iedereen.
Godzijdank zijn daar dan de collega's die exact hetzelfde meemaken. Iedereen heeft het over die vreselijke eerste maand. En het is waar. We zijn nu een paar weken verder en de frustratie wordt al een heel stuk minder. Het gezin krijgt een Afrikaans ritme en opeens voelt iedereen zich beter. Ons (Coco, Cees en Dees) ritme is het volgende: 's Ochtends doen we het rustig aan. We doen boodschappen of blijven thuis, spelen buiten of in het zwembad. Dan lunchen we vroeg en daarna gaan we op pad. We nemen de auto en doen leuke dingen. Strand, musea, aquarium, bezienswaardigheden, petting zoo's, korte hikes,... kidsstuff. En het wordt steeds leuker. Als Oscar erbij is zijn we hele dagen op pad.
Wat nu soms nog frustraties oplevert zijn sommige dagen dat Oscar vrij is. Namelijk, als hij uit een 24 uurs dienst komt moet hij vaak nog uitslapen, ontspannen etc. En dat haalt ons ritme er weer uit. Maar ik vertik het om ook die dagen in te plannen alsof hij d'r niet is. Anders kan ik mezelf beter een "single mom" gaan noemen en dat vind ik zo enorm deprimerend. Misschien klinkt het teleurstellend voor diegene die verhalen in superlatieven over leeuwen en olifanten verwacht. Maar ik denk dat iedereen die als gezin overzees is gegaan het wel herkent. Bovendien, het feit dat we hier maar 4,5 maand zitten maakt het allemaal natuurlijk wel wat makkelijker.
Daarnaast komt tijd altijd met oplossingen. Of zoals Bob Marley (Bob Smiley volgens Caesar) het zegt: Don't worry 'bout a thing, every little thing 's gonna be allright. En dat blijkt een waarheid als een koe. Want Caesar heeft inmiddels vriendjes hier op de compount. Ondanks de taalbariere gaat het samenspelen prima. Ook heb ik een super pre-elimentaryschool gevonden waarvan ik hoop dat ze daar vanaf januari een paar ochtenden per week naar toe kunnen. Dat zou routine voor Quirine betekenen en gelijk een beetje rust en oplaadtijd voor mij zijn. Ik heb nog gekeken naar de Nederlandse Club, maar toen ik op het aanmeldformulier moest invullen waar mijn interesse naar uitging en ik een keuze moest maken tussen golf, bridge en de vrouwenliefdadigheidsclub besloot ik het nog een decennia of twee uit te stellen.
Ook leren we steeds meer leuke mensen kennen. Vaak via Oscars werk, soms onverwachts tijdens de dagelijke dingen. Zo hebben we op het strand een leuk Nederlands-Vlaams stel ontmoet met een tweeling van Caesars leeftijd. Helaas zijn ze alweer naar huis. Dat is wel een beetje kattig aan dit "expat"-leven. Je komt op een fantastische plek, hebt wat tijd nodig om mensen te leren kennen, die je uiteindelijk wel ontmoet, maar zij vertrekken dan weer. De mensen met wie we hier tot nu toe het meest zijn opgetrokken zijn de Zweedse Pia (collega Oscar) en Erick met hun kinderen Loewa (4) en Hannes (1) en de Italiaans-Indiaas Quebecois-Canadees (Huh?) Anthony, ook een collega van Oscar. Echter, eind december hebben we van hun allemaal afscheid genomen. En we balen dr enorm van. Ze waren bijzonder goed gezelschap met wie we veel leuke dingen hebben gedaan. Dus is het weer zoeken naar nieuwe gelijkgestemden. En dat blijkt nog best een opgave. Begrijp me niet verkeerd, mensen staan hier zeker open voor nieuwelingen. Maar had ik al verteld dat we in Fish Hoek wonen? Door onze ober in het restaurant Panama Jack ook wel liefkozend "The last bastion of white mediocrity" genoemd. In principe wordt ik door vrijwel iedereen die ik ontmoet uitgenodigd om contact te onderhouden. Mijn beneden buurvrouw (70) wil me graag meenemen naar haar arts & crafts clubje (patchwork, beading, breien etc), de dames van de auto- en appartementverhuur (60+) zijn elke keer weer teleurgesteld als ik alleen voor zaken langs kom. En onze weliswaar wat jongere huiseigenaresse (40 denk ik) heeft ons na de eerste ontmoeting uitgenodigd voor oud en nieuw, maar we mogen het niet tegen het appartementverhuurbedrijf zeggen: "Agencies get so weird sometimes..." Waar zijn de normale jongelui gebleven?
Dus tegen onze "gutfeeling" in zijn we, gewapend met zelfgemaakte sushi, naar de New Years Bash van Cecilia, onze huisbazin, gegaan. Ze had veel mensen uitgenodigd, zei ze, en wilde daarom ook onze braai (BBQ) en wat tuinmeubelen lenen. Nou ja, we konden in elk geval een authentiek Zuid-Afrikaans oud en nieuw meemaken. En misschien zouden we er wel leuke mensen ontmoeten. You never know, God works in mysterious ways... Anyway, toen we aan kwamen rijden deed de geheel lege oprijlaan ons het ergste vermoeden. Het partijtje bleek te bestaan uit de volgende personen: Cecilia herself, haar stiefvader Terry (65+), de voor zijn leeftijd nog behoorlijk fitte Paul (80+), zijn vrouw Hanna (80+) enigzins doof, een hele enge Steven (40+) die me z'n alcoholvrije cocktails probeerde te voeren (Ik heb je wel door, gifmenger!!) en twee man personeel. We hebben het 3 uur lang gehad over de prijs van brood, over de manisch depressiviteit van een van de aanwezigen, over de net twee maanden van tevoren overleden moeder van onze huisbazin en over hoe wonderbaarlijk veel het Afrikaans op het Nederlands lijkt..... Vanaf 23.15u hebben we er een half uur over gedaan om onze meer dan sympatieke gastvrouw ervan te overtuigen dat we toch echt beloofd hadden voor middennacht op dat andere partijtje te zijn. 5 voor 12 waren we thuis. Snel de kaarsjes aan. Zelfgemaakte met-chocolade-bedekte aardbeien en die heerlijke fles sparkling (volwassen- en kinderversie) uit de koelkast. TV aan, aftellen en Happy New Year!!!! Dat het een fantastisch jaar mag worden. Welgeteld 3 slappe vuurpijlen gezien (brandgevaar) en toen een nest van matrassen op de grond gemaakt en met z'n vieren lekker onder de wol gekropen. Skin to skin, beter kun je het niet krijgen.
We hebben waarschijnlijk net iets te goed ons best gedaan op dat partijtje want een dag later belt Cecilia om me uit te nodigen voor een light lunch. Ben ik heel egoistisch als ik zeg dat ik hier helemaal geen zin in heb? Liever niet dan nep, en heb dus gezegd dat het me niet uitkwam. Dus bij gebrek aan beter is het aan mijzelf om het een beetje interessant te maken. Nadat ik weer eens een goed gesprek gevoerd had over Pokemon en My little Pony heb ik maatregelen genomen. In januari is er summer school aan Cape Town University. Een aantal weken lang worden er diverse cursussen gegeven waarvan ik een paar ga volgen. Ik heb gekeken wat een beetje bij m'n studie past en heb gekozen voor publishing websites en creative fiction writing en dan nog wat lezingen over uiteenlopende zaken. Daarnaast heb ik een abbonnement van 3 maanden bij de sportschool genomen. Onder toezicht van de goddelijke Tyrone ('t ziet eruit zoals 't klinkt, maar dan blond) probeer ik het logge lijf weer vorm te geven. Ik weet wat jullie denken: hardwerkende man, desperate housewife en sportleraar of any kind is nooit een goede combinatie! Wees niet bang. Tyrone ziet me nog niet staan ook al zou er anabolen steroiden op mijn voorhoofd getatoeert staan. Zucht....
Maar een heel fijn vooruitzicht is het bezoek van de ouders van Oscar vanaf volgende week. Daar kijken we allemaal erg naar uit, maar de kids zijn werkelijk door het dolle heen. Hoeveel nachtjes slapen? Hoeveel nachtjes slapen? Het gaat een groot feest worden, we zijn al flink aan het voorbereiden geslagen! Bonpa en Bonma, tot snel!
Kussen,
Os, Dees en de Kids
Dus gesprekken varierend van gameboy (Mam, mag ik? Nee. Mam mag ik? Nee!) tot Hotwheels, van prinsessen tot hondjes en poesjes. Soms is Oscar er bij, maar hoe ongelovelijk het ook klinkt, hij heeft soms ook behoefte aan slaap en ontspanning. En dus blijf ik dag in, dag uit bij de kids. Ik zal niet liegen, de eerste maand was een rare schyzofrene situatie. Aan de ene kant vielen we van de ene extase in de andere: walvissen, softijs in november, het fantastische Kaapstad, aan de andere kant had iedereen serieuze aanpassingsproblemen. Op een gegeven moment vertelde Caesar me met beknepen stem aan het ontbijt; "Mama, ik hoor hier niet thuis, hier zijn mijn vrienden niet". Dan wordt je moederhart toch even gewurgd. Quirine leek weliswaar probleemloos, maar ook zij was af en toe onhandelbaar. Ik denk dat ze haar Nederlandse routine miste. Ik voel(de) me behoorlijk van mn vrijheid beroofd en Oscar had het gevoel dat hij als profider niet kon leveren wat hij beloofd had: Een geweldige tijd voor iedereen.
Godzijdank zijn daar dan de collega's die exact hetzelfde meemaken. Iedereen heeft het over die vreselijke eerste maand. En het is waar. We zijn nu een paar weken verder en de frustratie wordt al een heel stuk minder. Het gezin krijgt een Afrikaans ritme en opeens voelt iedereen zich beter. Ons (Coco, Cees en Dees) ritme is het volgende: 's Ochtends doen we het rustig aan. We doen boodschappen of blijven thuis, spelen buiten of in het zwembad. Dan lunchen we vroeg en daarna gaan we op pad. We nemen de auto en doen leuke dingen. Strand, musea, aquarium, bezienswaardigheden, petting zoo's, korte hikes,... kidsstuff. En het wordt steeds leuker. Als Oscar erbij is zijn we hele dagen op pad.
Wat nu soms nog frustraties oplevert zijn sommige dagen dat Oscar vrij is. Namelijk, als hij uit een 24 uurs dienst komt moet hij vaak nog uitslapen, ontspannen etc. En dat haalt ons ritme er weer uit. Maar ik vertik het om ook die dagen in te plannen alsof hij d'r niet is. Anders kan ik mezelf beter een "single mom" gaan noemen en dat vind ik zo enorm deprimerend. Misschien klinkt het teleurstellend voor diegene die verhalen in superlatieven over leeuwen en olifanten verwacht. Maar ik denk dat iedereen die als gezin overzees is gegaan het wel herkent. Bovendien, het feit dat we hier maar 4,5 maand zitten maakt het allemaal natuurlijk wel wat makkelijker.
Daarnaast komt tijd altijd met oplossingen. Of zoals Bob Marley (Bob Smiley volgens Caesar) het zegt: Don't worry 'bout a thing, every little thing 's gonna be allright. En dat blijkt een waarheid als een koe. Want Caesar heeft inmiddels vriendjes hier op de compount. Ondanks de taalbariere gaat het samenspelen prima. Ook heb ik een super pre-elimentaryschool gevonden waarvan ik hoop dat ze daar vanaf januari een paar ochtenden per week naar toe kunnen. Dat zou routine voor Quirine betekenen en gelijk een beetje rust en oplaadtijd voor mij zijn. Ik heb nog gekeken naar de Nederlandse Club, maar toen ik op het aanmeldformulier moest invullen waar mijn interesse naar uitging en ik een keuze moest maken tussen golf, bridge en de vrouwenliefdadigheidsclub besloot ik het nog een decennia of twee uit te stellen.
Ook leren we steeds meer leuke mensen kennen. Vaak via Oscars werk, soms onverwachts tijdens de dagelijke dingen. Zo hebben we op het strand een leuk Nederlands-Vlaams stel ontmoet met een tweeling van Caesars leeftijd. Helaas zijn ze alweer naar huis. Dat is wel een beetje kattig aan dit "expat"-leven. Je komt op een fantastische plek, hebt wat tijd nodig om mensen te leren kennen, die je uiteindelijk wel ontmoet, maar zij vertrekken dan weer. De mensen met wie we hier tot nu toe het meest zijn opgetrokken zijn de Zweedse Pia (collega Oscar) en Erick met hun kinderen Loewa (4) en Hannes (1) en de Italiaans-Indiaas Quebecois-Canadees (Huh?) Anthony, ook een collega van Oscar. Echter, eind december hebben we van hun allemaal afscheid genomen. En we balen dr enorm van. Ze waren bijzonder goed gezelschap met wie we veel leuke dingen hebben gedaan. Dus is het weer zoeken naar nieuwe gelijkgestemden. En dat blijkt nog best een opgave. Begrijp me niet verkeerd, mensen staan hier zeker open voor nieuwelingen. Maar had ik al verteld dat we in Fish Hoek wonen? Door onze ober in het restaurant Panama Jack ook wel liefkozend "The last bastion of white mediocrity" genoemd. In principe wordt ik door vrijwel iedereen die ik ontmoet uitgenodigd om contact te onderhouden. Mijn beneden buurvrouw (70) wil me graag meenemen naar haar arts & crafts clubje (patchwork, beading, breien etc), de dames van de auto- en appartementverhuur (60+) zijn elke keer weer teleurgesteld als ik alleen voor zaken langs kom. En onze weliswaar wat jongere huiseigenaresse (40 denk ik) heeft ons na de eerste ontmoeting uitgenodigd voor oud en nieuw, maar we mogen het niet tegen het appartementverhuurbedrijf zeggen: "Agencies get so weird sometimes..." Waar zijn de normale jongelui gebleven?
Dus tegen onze "gutfeeling" in zijn we, gewapend met zelfgemaakte sushi, naar de New Years Bash van Cecilia, onze huisbazin, gegaan. Ze had veel mensen uitgenodigd, zei ze, en wilde daarom ook onze braai (BBQ) en wat tuinmeubelen lenen. Nou ja, we konden in elk geval een authentiek Zuid-Afrikaans oud en nieuw meemaken. En misschien zouden we er wel leuke mensen ontmoeten. You never know, God works in mysterious ways... Anyway, toen we aan kwamen rijden deed de geheel lege oprijlaan ons het ergste vermoeden. Het partijtje bleek te bestaan uit de volgende personen: Cecilia herself, haar stiefvader Terry (65+), de voor zijn leeftijd nog behoorlijk fitte Paul (80+), zijn vrouw Hanna (80+) enigzins doof, een hele enge Steven (40+) die me z'n alcoholvrije cocktails probeerde te voeren (Ik heb je wel door, gifmenger!!) en twee man personeel. We hebben het 3 uur lang gehad over de prijs van brood, over de manisch depressiviteit van een van de aanwezigen, over de net twee maanden van tevoren overleden moeder van onze huisbazin en over hoe wonderbaarlijk veel het Afrikaans op het Nederlands lijkt..... Vanaf 23.15u hebben we er een half uur over gedaan om onze meer dan sympatieke gastvrouw ervan te overtuigen dat we toch echt beloofd hadden voor middennacht op dat andere partijtje te zijn. 5 voor 12 waren we thuis. Snel de kaarsjes aan. Zelfgemaakte met-chocolade-bedekte aardbeien en die heerlijke fles sparkling (volwassen- en kinderversie) uit de koelkast. TV aan, aftellen en Happy New Year!!!! Dat het een fantastisch jaar mag worden. Welgeteld 3 slappe vuurpijlen gezien (brandgevaar) en toen een nest van matrassen op de grond gemaakt en met z'n vieren lekker onder de wol gekropen. Skin to skin, beter kun je het niet krijgen.
We hebben waarschijnlijk net iets te goed ons best gedaan op dat partijtje want een dag later belt Cecilia om me uit te nodigen voor een light lunch. Ben ik heel egoistisch als ik zeg dat ik hier helemaal geen zin in heb? Liever niet dan nep, en heb dus gezegd dat het me niet uitkwam. Dus bij gebrek aan beter is het aan mijzelf om het een beetje interessant te maken. Nadat ik weer eens een goed gesprek gevoerd had over Pokemon en My little Pony heb ik maatregelen genomen. In januari is er summer school aan Cape Town University. Een aantal weken lang worden er diverse cursussen gegeven waarvan ik een paar ga volgen. Ik heb gekeken wat een beetje bij m'n studie past en heb gekozen voor publishing websites en creative fiction writing en dan nog wat lezingen over uiteenlopende zaken. Daarnaast heb ik een abbonnement van 3 maanden bij de sportschool genomen. Onder toezicht van de goddelijke Tyrone ('t ziet eruit zoals 't klinkt, maar dan blond) probeer ik het logge lijf weer vorm te geven. Ik weet wat jullie denken: hardwerkende man, desperate housewife en sportleraar of any kind is nooit een goede combinatie! Wees niet bang. Tyrone ziet me nog niet staan ook al zou er anabolen steroiden op mijn voorhoofd getatoeert staan. Zucht....
Maar een heel fijn vooruitzicht is het bezoek van de ouders van Oscar vanaf volgende week. Daar kijken we allemaal erg naar uit, maar de kids zijn werkelijk door het dolle heen. Hoeveel nachtjes slapen? Hoeveel nachtjes slapen? Het gaat een groot feest worden, we zijn al flink aan het voorbereiden geslagen! Bonpa en Bonma, tot snel!
Kussen,
Os, Dees en de Kids
Abonneren op:
Posts (Atom)
