donderdag 4 januari 2007
January 1st, High in the Sky
1 januari hebben we het jaar geopend met een mooie hike, wat stunt- en vliegwerk en een magnifieke sundowner. Een fotografisch verhaal.
You asked for it...
De exacte vraag was: Dees, wat doe je dan als Oscar zoveel werkt? Het antwoord erop is: HE-LE-MAAL GEK WORDEN!! Maar dat is voor sommigen misschien een net wat te eerlijk antwoord. Waar het op neer komt is dat het me wat tijd heeft gekost om te wennen aan het Afrikaanse ritme. Toen ik hier kwam werd Oscar goed in de greep van het ziekenhuis gehouden en ik vond het lastig om de Nederlandse mindset los te laten. Daar kwam bij dat het rooskleurige "lekker alleen met z'n vieren" niet helemaal overeen kwam met de werkelijkheid. "Met z'n vieren" blijkt het grootste gedeelte van de tijd toch eigenlijk wel "met z'n drieen" te zijn. Je zou denken dat ik daar in Nederland al volledig aan gewend was, maar in een land zonder vriendinnen en vertrouwde kinderopvang betekend dat al snel 24/7 in het gezelschap van je kinderen verkeren.
Dus gesprekken varierend van gameboy (Mam, mag ik? Nee. Mam mag ik? Nee!) tot Hotwheels, van prinsessen tot hondjes en poesjes. Soms is Oscar er bij, maar hoe ongelovelijk het ook klinkt, hij heeft soms ook behoefte aan slaap en ontspanning. En dus blijf ik dag in, dag uit bij de kids. Ik zal niet liegen, de eerste maand was een rare schyzofrene situatie. Aan de ene kant vielen we van de ene extase in de andere: walvissen, softijs in november, het fantastische Kaapstad, aan de andere kant had iedereen serieuze aanpassingsproblemen. Op een gegeven moment vertelde Caesar me met beknepen stem aan het ontbijt; "Mama, ik hoor hier niet thuis, hier zijn mijn vrienden niet". Dan wordt je moederhart toch even gewurgd. Quirine leek weliswaar probleemloos, maar ook zij was af en toe onhandelbaar. Ik denk dat ze haar Nederlandse routine miste. Ik voel(de) me behoorlijk van mn vrijheid beroofd en Oscar had het gevoel dat hij als profider niet kon leveren wat hij beloofd had: Een geweldige tijd voor iedereen.
Godzijdank zijn daar dan de collega's die exact hetzelfde meemaken. Iedereen heeft het over die vreselijke eerste maand. En het is waar. We zijn nu een paar weken verder en de frustratie wordt al een heel stuk minder. Het gezin krijgt een Afrikaans ritme en opeens voelt iedereen zich beter. Ons (Coco, Cees en Dees) ritme is het volgende: 's Ochtends doen we het rustig aan. We doen boodschappen of blijven thuis, spelen buiten of in het zwembad. Dan lunchen we vroeg en daarna gaan we op pad. We nemen de auto en doen leuke dingen. Strand, musea, aquarium, bezienswaardigheden, petting zoo's, korte hikes,... kidsstuff. En het wordt steeds leuker. Als Oscar erbij is zijn we hele dagen op pad.
Wat nu soms nog frustraties oplevert zijn sommige dagen dat Oscar vrij is. Namelijk, als hij uit een 24 uurs dienst komt moet hij vaak nog uitslapen, ontspannen etc. En dat haalt ons ritme er weer uit. Maar ik vertik het om ook die dagen in te plannen alsof hij d'r niet is. Anders kan ik mezelf beter een "single mom" gaan noemen en dat vind ik zo enorm deprimerend. Misschien klinkt het teleurstellend voor diegene die verhalen in superlatieven over leeuwen en olifanten verwacht. Maar ik denk dat iedereen die als gezin overzees is gegaan het wel herkent. Bovendien, het feit dat we hier maar 4,5 maand zitten maakt het allemaal natuurlijk wel wat makkelijker.
Daarnaast komt tijd altijd met oplossingen. Of zoals Bob Marley (Bob Smiley volgens Caesar) het zegt: Don't worry 'bout a thing, every little thing 's gonna be allright. En dat blijkt een waarheid als een koe. Want Caesar heeft inmiddels vriendjes hier op de compount. Ondanks de taalbariere gaat het samenspelen prima. Ook heb ik een super pre-elimentaryschool gevonden waarvan ik hoop dat ze daar vanaf januari een paar ochtenden per week naar toe kunnen. Dat zou routine voor Quirine betekenen en gelijk een beetje rust en oplaadtijd voor mij zijn. Ik heb nog gekeken naar de Nederlandse Club, maar toen ik op het aanmeldformulier moest invullen waar mijn interesse naar uitging en ik een keuze moest maken tussen golf, bridge en de vrouwenliefdadigheidsclub besloot ik het nog een decennia of twee uit te stellen.
Ook leren we steeds meer leuke mensen kennen. Vaak via Oscars werk, soms onverwachts tijdens de dagelijke dingen. Zo hebben we op het strand een leuk Nederlands-Vlaams stel ontmoet met een tweeling van Caesars leeftijd. Helaas zijn ze alweer naar huis. Dat is wel een beetje kattig aan dit "expat"-leven. Je komt op een fantastische plek, hebt wat tijd nodig om mensen te leren kennen, die je uiteindelijk wel ontmoet, maar zij vertrekken dan weer. De mensen met wie we hier tot nu toe het meest zijn opgetrokken zijn de Zweedse Pia (collega Oscar) en Erick met hun kinderen Loewa (4) en Hannes (1) en de Italiaans-Indiaas Quebecois-Canadees (Huh?) Anthony, ook een collega van Oscar. Echter, eind december hebben we van hun allemaal afscheid genomen. En we balen dr enorm van. Ze waren bijzonder goed gezelschap met wie we veel leuke dingen hebben gedaan. Dus is het weer zoeken naar nieuwe gelijkgestemden. En dat blijkt nog best een opgave. Begrijp me niet verkeerd, mensen staan hier zeker open voor nieuwelingen. Maar had ik al verteld dat we in Fish Hoek wonen? Door onze ober in het restaurant Panama Jack ook wel liefkozend "The last bastion of white mediocrity" genoemd. In principe wordt ik door vrijwel iedereen die ik ontmoet uitgenodigd om contact te onderhouden. Mijn beneden buurvrouw (70) wil me graag meenemen naar haar arts & crafts clubje (patchwork, beading, breien etc), de dames van de auto- en appartementverhuur (60+) zijn elke keer weer teleurgesteld als ik alleen voor zaken langs kom. En onze weliswaar wat jongere huiseigenaresse (40 denk ik) heeft ons na de eerste ontmoeting uitgenodigd voor oud en nieuw, maar we mogen het niet tegen het appartementverhuurbedrijf zeggen: "Agencies get so weird sometimes..." Waar zijn de normale jongelui gebleven?
Dus tegen onze "gutfeeling" in zijn we, gewapend met zelfgemaakte sushi, naar de New Years Bash van Cecilia, onze huisbazin, gegaan. Ze had veel mensen uitgenodigd, zei ze, en wilde daarom ook onze braai (BBQ) en wat tuinmeubelen lenen. Nou ja, we konden in elk geval een authentiek Zuid-Afrikaans oud en nieuw meemaken. En misschien zouden we er wel leuke mensen ontmoeten. You never know, God works in mysterious ways... Anyway, toen we aan kwamen rijden deed de geheel lege oprijlaan ons het ergste vermoeden. Het partijtje bleek te bestaan uit de volgende personen: Cecilia herself, haar stiefvader Terry (65+), de voor zijn leeftijd nog behoorlijk fitte Paul (80+), zijn vrouw Hanna (80+) enigzins doof, een hele enge Steven (40+) die me z'n alcoholvrije cocktails probeerde te voeren (Ik heb je wel door, gifmenger!!) en twee man personeel. We hebben het 3 uur lang gehad over de prijs van brood, over de manisch depressiviteit van een van de aanwezigen, over de net twee maanden van tevoren overleden moeder van onze huisbazin en over hoe wonderbaarlijk veel het Afrikaans op het Nederlands lijkt..... Vanaf 23.15u hebben we er een half uur over gedaan om onze meer dan sympatieke gastvrouw ervan te overtuigen dat we toch echt beloofd hadden voor middennacht op dat andere partijtje te zijn. 5 voor 12 waren we thuis. Snel de kaarsjes aan. Zelfgemaakte met-chocolade-bedekte aardbeien en die heerlijke fles sparkling (volwassen- en kinderversie) uit de koelkast. TV aan, aftellen en Happy New Year!!!! Dat het een fantastisch jaar mag worden. Welgeteld 3 slappe vuurpijlen gezien (brandgevaar) en toen een nest van matrassen op de grond gemaakt en met z'n vieren lekker onder de wol gekropen. Skin to skin, beter kun je het niet krijgen.
We hebben waarschijnlijk net iets te goed ons best gedaan op dat partijtje want een dag later belt Cecilia om me uit te nodigen voor een light lunch. Ben ik heel egoistisch als ik zeg dat ik hier helemaal geen zin in heb? Liever niet dan nep, en heb dus gezegd dat het me niet uitkwam. Dus bij gebrek aan beter is het aan mijzelf om het een beetje interessant te maken. Nadat ik weer eens een goed gesprek gevoerd had over Pokemon en My little Pony heb ik maatregelen genomen. In januari is er summer school aan Cape Town University. Een aantal weken lang worden er diverse cursussen gegeven waarvan ik een paar ga volgen. Ik heb gekeken wat een beetje bij m'n studie past en heb gekozen voor publishing websites en creative fiction writing en dan nog wat lezingen over uiteenlopende zaken. Daarnaast heb ik een abbonnement van 3 maanden bij de sportschool genomen. Onder toezicht van de goddelijke Tyrone ('t ziet eruit zoals 't klinkt, maar dan blond) probeer ik het logge lijf weer vorm te geven. Ik weet wat jullie denken: hardwerkende man, desperate housewife en sportleraar of any kind is nooit een goede combinatie! Wees niet bang. Tyrone ziet me nog niet staan ook al zou er anabolen steroiden op mijn voorhoofd getatoeert staan. Zucht....
Maar een heel fijn vooruitzicht is het bezoek van de ouders van Oscar vanaf volgende week. Daar kijken we allemaal erg naar uit, maar de kids zijn werkelijk door het dolle heen. Hoeveel nachtjes slapen? Hoeveel nachtjes slapen? Het gaat een groot feest worden, we zijn al flink aan het voorbereiden geslagen! Bonpa en Bonma, tot snel!
Kussen,
Os, Dees en de Kids
Dus gesprekken varierend van gameboy (Mam, mag ik? Nee. Mam mag ik? Nee!) tot Hotwheels, van prinsessen tot hondjes en poesjes. Soms is Oscar er bij, maar hoe ongelovelijk het ook klinkt, hij heeft soms ook behoefte aan slaap en ontspanning. En dus blijf ik dag in, dag uit bij de kids. Ik zal niet liegen, de eerste maand was een rare schyzofrene situatie. Aan de ene kant vielen we van de ene extase in de andere: walvissen, softijs in november, het fantastische Kaapstad, aan de andere kant had iedereen serieuze aanpassingsproblemen. Op een gegeven moment vertelde Caesar me met beknepen stem aan het ontbijt; "Mama, ik hoor hier niet thuis, hier zijn mijn vrienden niet". Dan wordt je moederhart toch even gewurgd. Quirine leek weliswaar probleemloos, maar ook zij was af en toe onhandelbaar. Ik denk dat ze haar Nederlandse routine miste. Ik voel(de) me behoorlijk van mn vrijheid beroofd en Oscar had het gevoel dat hij als profider niet kon leveren wat hij beloofd had: Een geweldige tijd voor iedereen.
Godzijdank zijn daar dan de collega's die exact hetzelfde meemaken. Iedereen heeft het over die vreselijke eerste maand. En het is waar. We zijn nu een paar weken verder en de frustratie wordt al een heel stuk minder. Het gezin krijgt een Afrikaans ritme en opeens voelt iedereen zich beter. Ons (Coco, Cees en Dees) ritme is het volgende: 's Ochtends doen we het rustig aan. We doen boodschappen of blijven thuis, spelen buiten of in het zwembad. Dan lunchen we vroeg en daarna gaan we op pad. We nemen de auto en doen leuke dingen. Strand, musea, aquarium, bezienswaardigheden, petting zoo's, korte hikes,... kidsstuff. En het wordt steeds leuker. Als Oscar erbij is zijn we hele dagen op pad.
Wat nu soms nog frustraties oplevert zijn sommige dagen dat Oscar vrij is. Namelijk, als hij uit een 24 uurs dienst komt moet hij vaak nog uitslapen, ontspannen etc. En dat haalt ons ritme er weer uit. Maar ik vertik het om ook die dagen in te plannen alsof hij d'r niet is. Anders kan ik mezelf beter een "single mom" gaan noemen en dat vind ik zo enorm deprimerend. Misschien klinkt het teleurstellend voor diegene die verhalen in superlatieven over leeuwen en olifanten verwacht. Maar ik denk dat iedereen die als gezin overzees is gegaan het wel herkent. Bovendien, het feit dat we hier maar 4,5 maand zitten maakt het allemaal natuurlijk wel wat makkelijker.
Daarnaast komt tijd altijd met oplossingen. Of zoals Bob Marley (Bob Smiley volgens Caesar) het zegt: Don't worry 'bout a thing, every little thing 's gonna be allright. En dat blijkt een waarheid als een koe. Want Caesar heeft inmiddels vriendjes hier op de compount. Ondanks de taalbariere gaat het samenspelen prima. Ook heb ik een super pre-elimentaryschool gevonden waarvan ik hoop dat ze daar vanaf januari een paar ochtenden per week naar toe kunnen. Dat zou routine voor Quirine betekenen en gelijk een beetje rust en oplaadtijd voor mij zijn. Ik heb nog gekeken naar de Nederlandse Club, maar toen ik op het aanmeldformulier moest invullen waar mijn interesse naar uitging en ik een keuze moest maken tussen golf, bridge en de vrouwenliefdadigheidsclub besloot ik het nog een decennia of twee uit te stellen.
Ook leren we steeds meer leuke mensen kennen. Vaak via Oscars werk, soms onverwachts tijdens de dagelijke dingen. Zo hebben we op het strand een leuk Nederlands-Vlaams stel ontmoet met een tweeling van Caesars leeftijd. Helaas zijn ze alweer naar huis. Dat is wel een beetje kattig aan dit "expat"-leven. Je komt op een fantastische plek, hebt wat tijd nodig om mensen te leren kennen, die je uiteindelijk wel ontmoet, maar zij vertrekken dan weer. De mensen met wie we hier tot nu toe het meest zijn opgetrokken zijn de Zweedse Pia (collega Oscar) en Erick met hun kinderen Loewa (4) en Hannes (1) en de Italiaans-Indiaas Quebecois-Canadees (Huh?) Anthony, ook een collega van Oscar. Echter, eind december hebben we van hun allemaal afscheid genomen. En we balen dr enorm van. Ze waren bijzonder goed gezelschap met wie we veel leuke dingen hebben gedaan. Dus is het weer zoeken naar nieuwe gelijkgestemden. En dat blijkt nog best een opgave. Begrijp me niet verkeerd, mensen staan hier zeker open voor nieuwelingen. Maar had ik al verteld dat we in Fish Hoek wonen? Door onze ober in het restaurant Panama Jack ook wel liefkozend "The last bastion of white mediocrity" genoemd. In principe wordt ik door vrijwel iedereen die ik ontmoet uitgenodigd om contact te onderhouden. Mijn beneden buurvrouw (70) wil me graag meenemen naar haar arts & crafts clubje (patchwork, beading, breien etc), de dames van de auto- en appartementverhuur (60+) zijn elke keer weer teleurgesteld als ik alleen voor zaken langs kom. En onze weliswaar wat jongere huiseigenaresse (40 denk ik) heeft ons na de eerste ontmoeting uitgenodigd voor oud en nieuw, maar we mogen het niet tegen het appartementverhuurbedrijf zeggen: "Agencies get so weird sometimes..." Waar zijn de normale jongelui gebleven?
Dus tegen onze "gutfeeling" in zijn we, gewapend met zelfgemaakte sushi, naar de New Years Bash van Cecilia, onze huisbazin, gegaan. Ze had veel mensen uitgenodigd, zei ze, en wilde daarom ook onze braai (BBQ) en wat tuinmeubelen lenen. Nou ja, we konden in elk geval een authentiek Zuid-Afrikaans oud en nieuw meemaken. En misschien zouden we er wel leuke mensen ontmoeten. You never know, God works in mysterious ways... Anyway, toen we aan kwamen rijden deed de geheel lege oprijlaan ons het ergste vermoeden. Het partijtje bleek te bestaan uit de volgende personen: Cecilia herself, haar stiefvader Terry (65+), de voor zijn leeftijd nog behoorlijk fitte Paul (80+), zijn vrouw Hanna (80+) enigzins doof, een hele enge Steven (40+) die me z'n alcoholvrije cocktails probeerde te voeren (Ik heb je wel door, gifmenger!!) en twee man personeel. We hebben het 3 uur lang gehad over de prijs van brood, over de manisch depressiviteit van een van de aanwezigen, over de net twee maanden van tevoren overleden moeder van onze huisbazin en over hoe wonderbaarlijk veel het Afrikaans op het Nederlands lijkt..... Vanaf 23.15u hebben we er een half uur over gedaan om onze meer dan sympatieke gastvrouw ervan te overtuigen dat we toch echt beloofd hadden voor middennacht op dat andere partijtje te zijn. 5 voor 12 waren we thuis. Snel de kaarsjes aan. Zelfgemaakte met-chocolade-bedekte aardbeien en die heerlijke fles sparkling (volwassen- en kinderversie) uit de koelkast. TV aan, aftellen en Happy New Year!!!! Dat het een fantastisch jaar mag worden. Welgeteld 3 slappe vuurpijlen gezien (brandgevaar) en toen een nest van matrassen op de grond gemaakt en met z'n vieren lekker onder de wol gekropen. Skin to skin, beter kun je het niet krijgen.
We hebben waarschijnlijk net iets te goed ons best gedaan op dat partijtje want een dag later belt Cecilia om me uit te nodigen voor een light lunch. Ben ik heel egoistisch als ik zeg dat ik hier helemaal geen zin in heb? Liever niet dan nep, en heb dus gezegd dat het me niet uitkwam. Dus bij gebrek aan beter is het aan mijzelf om het een beetje interessant te maken. Nadat ik weer eens een goed gesprek gevoerd had over Pokemon en My little Pony heb ik maatregelen genomen. In januari is er summer school aan Cape Town University. Een aantal weken lang worden er diverse cursussen gegeven waarvan ik een paar ga volgen. Ik heb gekeken wat een beetje bij m'n studie past en heb gekozen voor publishing websites en creative fiction writing en dan nog wat lezingen over uiteenlopende zaken. Daarnaast heb ik een abbonnement van 3 maanden bij de sportschool genomen. Onder toezicht van de goddelijke Tyrone ('t ziet eruit zoals 't klinkt, maar dan blond) probeer ik het logge lijf weer vorm te geven. Ik weet wat jullie denken: hardwerkende man, desperate housewife en sportleraar of any kind is nooit een goede combinatie! Wees niet bang. Tyrone ziet me nog niet staan ook al zou er anabolen steroiden op mijn voorhoofd getatoeert staan. Zucht....
Maar een heel fijn vooruitzicht is het bezoek van de ouders van Oscar vanaf volgende week. Daar kijken we allemaal erg naar uit, maar de kids zijn werkelijk door het dolle heen. Hoeveel nachtjes slapen? Hoeveel nachtjes slapen? Het gaat een groot feest worden, we zijn al flink aan het voorbereiden geslagen! Bonpa en Bonma, tot snel!
Kussen,
Os, Dees en de Kids
Abonneren op:
Posts (Atom)
